Rozdzial XII

   Rano wstałem o wiele wcześniej niż Takano. Ja w pracy musiałem się stawić już o dziesiątej, a on o trzynastej. Uroki bycia redaktorem naczelnym. Wstając z łóżka złapałem się za biodra i syknąłem.
   - Nie próżnował sobie wczoraj. - powiedziałem patrząc na Takano.
Szybko się ubrałem i posprzątałem korytarz, w którym od wczoraj leżały moje rzeczy. Buty ustawiłem obok drzwi, brudne ubrania wrzuciłem do pralki, a torbę zostawiłem w salonie. Szybko wziąłem potrzebne dokumenty i wyszedłem po drodze chwytając jabłko. Nie miałem czasu na śniadanie. Gdy byłem już w biurze zająłem się po prostu swoją pracą. Nikogo prócz mnie jeszcze nie było, jednak koło jedenastej ludzie zaczynali się schodzić. Ja w tym czasie skończyłem projekt i zdążyłem go już wydrukować. Podszedłem do swojego biurka, by odłożyć nowo wydrukowany projekt na miejsce, ale w drzwiach stanęła dobrze mi znana osoba. Wszystkie papiery wyleciały mi z rąk a buzia otworzyła się szeroko.
   - Ritsu! Co to ma znaczyć?!
W drzwiach stała moja matka.
   - Przepraszam? - w tym momencie miałem totalną pustkę w głowie.
Co ona tu robi?!
   - Nie żadne przepraszam! Co ty sobie myślisz? Z telewizji muszę się dowiadywać, że mój syn był w szpitalu?!
I wszystko jasne.
   - Posłuchaj mnie. - podszedłem do niej powoli. Z daleka widać było, że aż się w niej gotowało. - Chodźmy porozmawiać gdzie indziej. - pociągnąłem ją za rękę w stronę wind.
Co za wstyd. Wcisnąłem przycisk prowadzący na parter i winda ruszyła. Moja matka położyła mi dłonie na policzkach. Dotykała mnie po całej twarzy.
   - Mamo? - zapytałem zaskoczony.
   - Nic ci nie jest?
   - Nie. Już w porządku..
Przytuliła mnie do siebie. Nie rozumiałem jak nagle potrafi z uczucia kompletnej złości przejść w troskę. Odwzajemniłem jej uścisk.
   - Mój mały synek. - powiedziała głaszcząc mnie po głowie.
Winda się otworzyła a my wyszliśmy. Udaliśmy się do kawiarni, która znajdowała się po drugiej stronie ulicy. Swoją drogą dawno nie widziałem mojej mamy. Przyjrzałem się jej dokładniej. Krótkie brązowe włosy pozostały takie jak je pamiętałem. Kilka zmarszczek pojawiło się na jej twarzy, ale były widoczne tylko z bliska i prawdę mówiąc dodawały jej uroku. Zielone oczy wyglądały dokładnie jak moje. Zawsze mówiono mi, ze jestem strasznie podobny do mamy, a po ojcu mam charakter, wybuchowy i sarkastyczny, który ujawnił się dopiero po studiach. W czasach liceum byłem, jak to mówił mój ojciec, "Wykapaną mamusią". Zdarzało mi się denerwować, tylko gdy chodziło o coś istotnego, o coś, co było ważne dla mnie. Po za tym troszczyłem się o swoje rzeczy i innych ludzi.
   - Opowiadaj. - powiedziała, gdy podano nam kawę.
   - Nie wiem gdzie zacząć..
   - Od samego początku. - złapała mnie za dłoń.
Pokrótce streściłem jej całą historię. W momencie, gdy łzy pojawiły jej się w oczach, spanikowałem.
   - Mamo..- szepnąłem.
   - N-nic mi nie jest, tylko.. - pociągnęła nosem. - Nie mogę uwierzyć, że przytrafiło ci się coś takiego, a ja nic nie wiedziałam.
   - To nie twoja wina. - podałem jej chusteczkę.
   - I do tego ten telefon. Nie potrzebnie na ciebie nakrzyczałam. Jestem okropną matką. - powiedziała wycierając łzy.
   - To nie prawda! - to nie prawda mamo. -  To moja wina, że ci o tym nie powiedziałem.
Uśmiechnęła się smutno.
   - Więc ten Takano.. To twój szef?
   - Tak - przytaknąłem niepewnie.
   - Muszę mu jakoś podziękować.
   - Nie przejmuj się tym.
   - Jak to? Ten mężczyzna opiekował się moim synem, gdy mnie nie było obok. To oczywiste, że chcę mu podziękować.
   - Dobra. - poddałem się.
   - Jak się czujesz? - zapytała nagle.
   - Już w porządku. - posłałem jej uspokajający uśmiech.
   - Może potrzebujesz czegoś? No nie wiem..
   - Niczego. Mam wszystko co trzeba.
   - Okej. - pogłaskała mnie po ramieniu. - Następnym razem informuj mnie, gdy coś takiego się powtórzy. Wiesz jak się czułam, gdy dzisiaj rano zobaczyłam cię w telewizji?
   - Przepraszam.
   - Już dobrze. Ciesz się, że nie widziałeś miny swojego ojca.
Otworzyłem szeroko oczy.
   - Ojca?
   - Tak. Był tak przerażony, bardziej niż ja. - zachichotała.
Również parsknąłem śmiechem. Mój tata przerażony? 
   - Ritsu. Pamiętaj, może on tego za bardzo nie okazuje, ale kocha cię. Kocha. Pamiętaj o tym.
Skinąłem głową.
   - Pamiętam jak to było w liceum. Przystawiał się do mnie na każdej przerwie.
   - Poważnie? - zaśmiałem się.
   - No jasne! Ale ja się nie dawałam. Mimo ze był niesamowicie przystojny. - rozmarzyła się. - Wyglądał tak męsko, te jego czarne włosy i..
   - Mamo!
   - No co? Opowiadam ci tylko o tym od czasu do czasu.
Opowiadasz mi to przy każdej okazji - zacisnąłem wargi, by nie wypowiedzieć tego zdania. Była taka szczęśliwa, gdy opowiadała o moim ojcu. Nie chciałem odbierać jej tej przyjemności.
   - Nie słyszałeś jeszcze o tym, co zrobił na szkolnym apelu, by mnie zdobyć! Przebrał się w strój jakiegoś super bohatera i przy wszystkich.. - z uśmiechem wsłuchiwałem się w jej opowieści tracąc poczucie czasu

~ ♥ ~

-Perspektywa Masamune-

   Wszedłem do biura ziewając. Rano oczekiwałem obudzić się z Ritsu przy boku, jednak została mi tylko po nim poduszka wypełniona jego zapachem. Wysiadłem z windy i udałem się do naszego działu. Jakież było moje zdziwienie, gdy na miejscu nie zastałem Ritsu.
   - Gdzie Onodera? - zapytałem siadając na swoje miejsce.
   - Cóż.. Aktualnie jest z jakąś kobietą.
Uniosłem brwi.
   - Kobietą?
   - Żałuj że cię tu nie było! - krzyknął Kisa wyraźnie podekscytowany. - Jakaś kobieta koło czterdziestki wpadła do naszego biura i zaczęła na niego krzyczeć. To prawdopodobnie jego matka. Pewnie chodziło o ten wywiad.
   - Ta, widziałem go. - Zanim wyszedłem do pracy, oglądałem telewizje. Dosłownie na każdym kanale z wiadomościami widniała jego twarz i krótki wywiad przeprowadzony wczoraj.
   - Wyciągnął ją stąd i gdzieś poszli. Nie ma ich od dwóch godzin.
   - Może pójdę go poszukać.
   - Obejdzie się. - usłyszałem.

W drzwiach stał Ritsu a koło niego jakaś kobieta. Otworzyłem szeroko oczy. Wyglądali dosłownie identycznie.
   - Chodź mamo, to on. - powiedział Ritsu i pociągnął ją w moją stronę.
   - Dzień dobry, jestem Pani Onodera, matka Ritsu. - przedstawiła się.
Wstałem ze swojego krzesła i podałem jej dłoń.
   - Miło mi panią poznać, jestem..
   - Wiem chłopcze kim jesteś. - powiedziała klepiąc mnie po ramionach. - Dziękuję za uratowanie mojego syna.
Od razu pojąłem o co jej chodziło. Spojrzałem na Ritsu nie wiedząc dokładnie co mam zrobić, ale on jedynie uśmiechał się nieśmiało.
   - To nic takiego, proszę pani.
   - Oj nie bądź taki skromny. Proszę. - powiedziała podając mi brązowe, kwadratowe pudełko. - To ulubione czekoladowe babeczki Ritsu. Mam nadzieje, że będą ci smakować.
   - Ależ nie trzeba..
   - Trzeba, trzeba. - zaśmiała się.
Jej uśmiech wyglądał dokładnie jak ten Ritsu. Więc to jest moc ludzkich genów.
   - Dobrze pójdę już. - pożegnała się. - Uważaj na siebie skarbie. - odwróciła się w stronę swojego syna.
   - Okej. Odprowadzę cię. - powiedział.
   - Oj nie trzeba. Pracuj synku, pracuj.
   - Okej. - zaśmiał się i odprowadził ją do windy.
Usiadłem na swoim miejscu z pudełeczkiem babeczek na kolanach.

-Perspektywa Ritsu-

   Pożegnałem się ze swoją mamą i ruszyłem do swojego biurka. Czułem, że wszystkie spojrzenia są skierowane w moją stronę. Skrępowany usiadłem na swoim miejscu. Mój projekt leżał ładnie złożony na biurku. Pewnie ktoś go za mnie pozbierał. Kątem oka zauważyłem, że Takano-san także patrzy w moją stronę. Schowałem twarz w dłoniach i cały zarumieniony ułożyłem głowę na biurku.

   - Więc, to była twoja mama Rit-chan? - zapytał Kisa-san.

Tylko pokiwałem głową. Byłem zbyt zawstydzony by podnieść głowę, a co dopiero coś odpowiedzieć.

   - Ładna była.

   - Właśnie! Nie spodziewałbym się, że taka młoda kobieta, to twoja matka!

   - Wyglądała dokładnie jak ty.

   - Ja nawet bym się z nią umówił!

Cały czerwony uniosłem głowę i spojrzałem się na wszystkich po kolei.

   - Rany.. przestańcie już. To zawstydzające. - powiedziałem.

Wszyscy zamilkli, a ja ponownie schowałem twarz w dłoniach. Boże, jakie to żenujące!

   - Słodki. - usłyszałem cichutki szept.

Zaskoczony spojrzałem w stronę Hasegawy. Byłem pewny, że to on to powiedział. Odwzajemnił moje spojrzenie, ale za chwilę skierował wzrok na swojego laptopa. Westchnąłem. I tak chyba nikt prócz mnie tego nie słyszał. Może się przesłyszałem? Zmęczony włączyłem swojego laptopa i wziąłem się do pracy.
   Gdy wszyscy wyszli coś zjeść, ja nadal siedziałem na biurkiem. Musiałem jakoś nadrobić czas, który spędziłem na rozmowie z mamą. Pochyliłem się nad laptopem, by bardziej się skupić. W pewnym momencie poczułem lekki dotyk na ramieniu.
   - Takano-san? Nie wyszedłeś?
   - A ty? Mówiłem ci, byś jadł coś w pracy.
   - Zjem coś w domu.
   - Co ważniejsze.. - przekręcił krzesło tak, że siedziałem naprzeciwko niego. - Dobrze się czujesz po wczorajszym?
Momentalnie się zarumieniłem.
   - O-oczywiście że tak idioto! - krzyknąłem zażenowany.
   - I dobrze. O której dzisiaj wracasz?
   - O dziewiętnastej, a co? - zapytałem. Zaplanował coś? 
   - W takim razie ja przygotuje kolacje, a potem obejrzymy jakiś film. Może być?
Zaskoczony otworzyłem szerzej oczy. Nigdy nie robiliśmy takich normalnych rzeczy, jak oglądanie razem filmu. Uśmiechnąłem się.
   - Tak.
   - Okej. - powiedział i przytulił mnie.
Nieśmiało odwzajemniłem uścisk.
   -  Dobra, masz jedz, a ja wracam do pracy. - powiedział i położył mi na biurku trzy kulki ryżowe.
   - Dziękuję.
W odpowiedzi posłał mi lekki uśmiech.
 

~ ♥ ~

   Dzień w pracy zleciał mi bardzo szybko. Nim się obejrzałem już stałem przed drzwiami naszego mieszkania.
   - Wróciłem!
   - Witaj w domu! - odkrzyknął.
Zdjąłem buty i skierowałem się do kuchni. 

   - Kolacja już gotowa. - oznajmił.
Zawsze wiedziałem, że Takano-san świetnie gotuje, ale dzisiaj przeszedł samego siebie.
   - Zrobiłeś to wszystko sam? - byłem pod wrażeniem. Cały stół zastawiony był różnorakimi potrawami.

   - Oczywiście. Nie gadaj, tylko jedz.
Usiadłem przy stole.
   - Jesteś niesamowity. - pochwaliłem go.
   - Wiem to. - odpowiedział z uśmiechem. Prychnąłem. Skromniś.
Gdy zjedliśmy razem usiedliśmy na kanapie. Usiadłem po prawej stronie i oparłem łokieć na poduszce.
   - To co chcesz oglądać? - zapytałem.
   -  Mi obojętnie. - powiedział i ułożył głowę na moich kolanach.
   - Co ty se robisz? -zapytałem
   - Tak mi wygodnie.
Westchnąłem. Jak sobie chcesz. Wziąłem pilot i zacząłem przeglądać kanały. Nagle natrafiłem na film The Ring. 
   - Może być?
Zaskoczony uniósł brwi.
   - Na pewno chcesz to obejrzeć? Przecież to horror.

   - Poważnie?
   - Tak. Przełącz to.
   - Boisz się? - zapytałem z sarkastycznym uśmiechem.
   - Ja nie, tylko ty. Mam ci przypomnieć co było ostatnio?
   - Nie boję się!
   - Naprawdę? To oglądajmy. - westchnął.
Ułożyłem się wygodniej i skierowałem wzrok na ekran. W między czasie wplotłem jedną dłoń w jego włosy. Wiedziałem że to lubi. Oglądaliśmy w ciszy. Gdy dotarliśmy do sceny ze studnią nerwowo ściskałem w prawej dłoni pilot, a w lewej nerwowo głaskałem włosy Takano, który w połowie filmu zasnął. Tak po prostu zasnął zostawiając mnie samego z nim śpiącym na moich kolanach! Ja niestety oglądałem dalej. Ta dziewczynka była przerażająca! Była coraz bliżej nas. Nagle usłyszałem przerażający wrzask. Ze strachu podskoczyłem zrzucając go z moich kolan. Serce biło mi jak oszalałe. w przypływie adrenaliny wyłączyłem telewizor. Przestraszony spojrzałem na niego.
   - Haha! - śmiał się na cały głos. Dosłownie tarzał się po podłodze ze śmiechu. - A mówiłeś ze się nie boisz! - powiedział dalej się śmiejąc.
Z całej siły walnąłem go pilotem w głowę.
   - Idiota! - krzyknąłem. - Po prostu debil!
   - Oj nie złość się. - wyciągnął dłoń moją stronę.
Odsunąłem się i spojrzałem na niego gniewnie.
   - Kara. - wycedziłem przez zęby.
   - Kara? - zapytał.
Przypominam, że dalej się śmiał.
   - Właśnie kara. Koniec z tym.
   - Tym? - zapytał rozbawiony.
   - Tak. Koniec seksu.
Uśmiech momentalnie zszedł z jego twarzy. Uśmiechnąłem się tryumfalnie.
   - A-ale..
   - Żadne ale. Koniec. - parsknąłem śmiechem. Jego mina była rozbrajająca. - A teraz wybacz, idę pod prysznic.
Zostawiłem go w pokoju z otwartą buzią i szeroko otwartymi oczami.



_______________________________________________________________________________________________
Hej Hej Hej! Rozdział miał być 19, ale że skończyłam wcześniej (znowu) no to dodałam<333. Ciekawi jak Takano zareaguje na tę nową "zasadę" ustanowioną przez Ritsu? Takano bez seksu? Już to widzę xD
   Tak w ogóle ostatnio trafiłam na prawdziwą żyłę złota! Znalazłam kilka ślicznie pokolorowanych kadrów z mangi Sekaiichi! To aż niemożliwe! Wyglądają cudownie! Na dole dodam kilka przykładów :)

♥♥♥ Komentarz? To motywuje! <3 ♥♥♥

   Boże są takie cudowne! Te kolory<3 Uwielbiam i gratuluję autorowi, bo wykonał świetną robotę!
Profil autora obrazków:  JALANZO1610